Dinsdag 8 december was het zover. We zijn via GAiN met 4 personen vertrokken vanaf Eindhoven naar Belgrado.
Na nog een reis van anderhalf uur kwamen we aan op de plek van onderkomen.
Een gastvrij pastorsechtpaar heeft ons de hele week op een fantastische manier begeleid en ons goed voorzien van het dagelijks eten. Bij aankomst stonden de ingrediënten voor de voedselpakketten al klaar. 1300 stuks voor de hele week. Vol overgave zijn we aan de slag gegaan om de pakketten samen te stellen. 250 stuks voor de volgende dag.
De vluchtelingen die via Griekenland komen en door willen naar Europa komen allemaal over de snelweg met de bus. Langs deze snelweg is een parkeerplaats ingericht speciaal voor tijdelijk opvang van de vluchtelingen. Op deze plek opereren diverse hulpverleningsinstanties. Het Rode Kruis is leading naast de UNHCR. Verder waren o.a. Operatie Mobilisatie , Worldvision, Artsen zonder Grenzen aanwezig. Zonder toestemming werden geen hulpverleningsinstanties toegelaten om chaos te voorkomen. De bussen bleven op dit punt totdat er ongeveer 1000 man was. Daarna vertrok de groep in een geheel naar het station. Hier werd de reis voortgezet naar Kroatië waar de registratie plaats vindt.
Woensdagmorgen kwamen we aan op de parkeerplaats waar alle bussen die via Griekenland , Macedonië en Servië naar Kroatië gaan. Ach ja en wat is hulpverlening? Hollen of stilstaan. Deze dag was het echt stilstaan. Na lang navragen bleek de grens tussen Macedonië en Servië dicht te zijn. Dus ook geen vluchtelingen. Ja wat doe je dan met de versproducten? De pastor had er al over nagedacht. Een bezoek aan de ROMA gezinnen en deze voorzien van de klaargemaakte pakketten.
Dag twee brak aan. Wat doen we? Weer op de parkeerplaats wachten? Nee toch maar niet. Eerst contact met Rode Kruis. Geen bericht dat de grenzen nog gesloten waren dus toch maar weer vertrokken. Weer foute boel. Ja wat denk je dan? Zijn we voor niks gekomen ? Maar ja toch maar wachten maar uiteindelijk weer niks.
De volgende ochtend weer de stoute schoenen aan getrokken. En ja! Vreselijk voor de mesje daar maar een opluchting bij ons. 'SNachts waren er al 5 bussen vol aangekomen dus de verwachting voor de rest van de dag was dat er meer zou komen. En ja hoor genoeg om mensen te helpen.
Je denkt dan dat iedereen uitgehongerd is en smacht naar eten en drinken. Maar dat is deels waar. Meer behoefte is er naar duidelijkheid wat ze te wachten staat. Waar zijn we? Wat gebeurd er met ons? Wat kost de volgende reis? Dit zijn de meest voorkomende vragen. Afgeperst worden ze door buschauffeurs en de rederij vanaf Turkije. De wanhoop nabij. Wat gaat die trein straks wel weer niet kosten? Vragen waar we gelukkig antwoord op hadden. Maar dit is waar ze op zitten te wachten. Een antwoord op een menswaardige manier. Dus dankbaar.
En natuurlijk was het een puinhoop als de 1000 man sterke menigte weggaat. Maar ja neem eens 1000 voetbalsupporters, dan heb je het ook.
De dagen daarop waren identiek. Soms uren wachten en dan ineens kwamen weer een rij bussen. Goed gecoördineerd door het Rode Kruis werden de taken verdeeld.
En ja wat doe je als er geen toestroom is? Dan pak je met z'n allen de bezem en ga je toch de parkeerplaats schoonmaken. Niets doen is geen optie toch.
Al met al een dankbare week waar we naast de voedselpakketten veel mensen toch konden bemoedigen en laten blijken dat zij en wij gewoon mensen zijn.